Κλεισμένη σ’ένα όνειρο
οχυρό,
μονάκριβη, χρυσή και
αλώβητη ουσία.
Ψυχή μου ανηφόρισες ορθία
με πίστη ορατή στον ουρανό.
Μονόλογος τριγύριζες
πικρός.
Στρατιές απωθημένων ακριβή
μου,
των σπλάχνων σου αμέριστες
ζωή μου
Κυνήγησε μια ώρα.. λίγο
φως!
Το πώς και το γιατί, Θεός
ακόμη,
κρατάει επτασφράγιστη σιγή,
η λύση μίας ύπαρξης στη γη
κι η γέννηση μιας άλλης
απ’τη σκόνη.
Ανθάκι μου ξεπέρασες τον
ήλιο!
Ησύχασε στο φως ενός
παιδιού
και άφησε εκείνα του
ουρανού
τα ξένα.. γι’ άλλο δίκιο!
Κρίνα στο όνειρο, γλυκές
ευχές
Καρδιάς πολύτιμα, ανθηρά
τοπία
τ’αστέρι σου στολίσαν
Ουρανία
σαν έλαμψες και φώτισες
σκιές.
© Δημήτρης Δικαίος
υ.γ. στη μνήμη της φίλης, Ουρανίας
Δαβάκη
φιλολόγου, ετών 32