Μετέωρος πόνος

Μετέωρος πόνος.

Λεβεντάνθρωπος μόνος

και αδέσποτη σφαίρα.

Με ειρηνόφιλα γυρτά –

ξεριζωμένη Κοκκινιά.

Μπουκάλι και στουπί

στον ευπατρίδη.

 * * *

Έσωθεν του Άδου, ποια

φύσ’ υπόσχεται ρητά,

εμπιστοσύνες;

Συνθλίβεται το ένα

Σπλάχνο σου, ολοένα,

Γυναίκα στόχε.

Διάνα!

© Δημήτρης Δικαίος

υ.γ. Στο πέραμα με τις μυρτιές και τα λευκά γεράνια,  

σ’ αδυνάστευτη ώρα, Φίλε!

Ποίημα αφιερωμένο εξ’ ολοκλήρου στο Ματθαίο Ματθαιάδη.

Ωστόσο, σε όσους αγάπησαν πατρίδα και γυναίκα στον ίδιο 
βαθμό, καταθέτω εξίσου.