Εκεί που ο ήλιος χάνεται στο
δείλι
Το τρυφερό, ξανθό του φως οπού
σφαλλά
Στο σύνορο που σβήνει το
καντήλι
Και που η νυχτιά τη μέρα
συναντά
Εκεί που το γαλάζιο φως της
μέρας
Το σέρνουν τα μελανοφτέρουγα
πουλιά
Ετούτο της χρυσής μου νιότης
θάν’ το γέρας
Ν’ ακολουθήσω ονείρατα
παλιά
Σε κείνο το γλυκό το
μονοπάτι
Όπου παράξενα ανθίζουν στην
καρδιά
Τα κρίνα, που στα χέρια του διαβάτη
Αγκάθια να ματώνουνται μαβιά
Σε κείνο το παράξενο
δρομάκι
Που χρόνια τώρα με προσμένει
να διαβώ
Ανάερη η ψυχή σαν τρυφερό
κλαδάκι
Στόμα ζεστό αίμα γλυκό που
ρέει
Φιλί να δώσει αιώνιο
λαχταρά
Ώ! Πώς το θέλει η ψυχή που
κλαίει!
© Σοφία Πόταρη