Πόση αλήθεια κρύβει ένα
παραμιλητό
όταν πια
τα πεθαμένα σου
φροντίζουνε το σπίτι;
και οι μεσίτες στο σαλόνι
το μπορντό,
χρυσές κλωστές ή Φαραώ;
Ποιος δανείζει στους
νεκρούς, μέρες φωτός;
Ποιος πουλί νεκρό, ακόμη
μαστιγώνει;
Είν’ η πρώτη αναπνοή που
δεν αντέχω όταν ξυπνώ
κι ας χορεύω
την ανάσα μου το βράδυ, μη
μυρίσει.
Ποιος διέκοψε τις μέρες
των νεκρών;
Ποιος τολμά μέσα στη νύχτα
να διψάσει;
Ποια πλευρά σου απολύει
πονηρό;
Μισές ημέρες συνεχίζουμε,
Στοά μου.
© Δημήτρης Δικαίος