Είπαν, ότι Θεού δεν
είμαστε παιδιά
και πως, ο άνθρωπος
εποίησεν Εκείνον.
Ότι ανέγειρε θρησκευτικά
κελιά
και πως, η τέχνη του Θεού,
είναι τ’ ανθρώπου!
Είπαν, πόρνη την άνοιξη,
τη νύφη τ’ ουρανού
και πως, αν έτυχε κι
ανθίζουν οι αγροί
τέχνη των λόφων είναι κι
όχι του Θεού!
Αίμα θνητό κοσμεί τις
παπαρούνες.
Είδα, στιγμές ανθρώπων να
οργώνουν τη ζωή.
Στα κτήματά τους όμως, το
χριστιανικό τους βράδυ!
Ίσως, δακρύσουν πάλι σε
μια βάπτιση, αγνοί.
Ίσως στα τέσσερα
επιστρέψουν στο σκοτάδι!
Είδα, να χρίζει λήσταρχους
το κέρμα των φτωχών
και δανειστές και
ναυπηγούς ομήρων.
Να σβήνει βράδυ, της
αυγής, το Δι’ ευχών.
Να γίνεται όσκαρ, της
Μαγδαληνής το χάδι.
Μια στάλα, είδα, ουρανό
στ’ άγιο καντήλι!
Από παιδί, έχω στην πλάτη
μου στεριά.
Κι ενώ γνωρίζω, μία
θάλασσα, ψηλά
είπαν.. νηστεύουμε Θεό και
όχι, ύλη!
© Δημήτρης Δικαίος