Θέλει τρόπο!

Είμαστε γονείς και πάθια έχουμε σωρό. Άλλοτε πράοι συνετοί, κι άλλοτε χαριτόζοι διάβολοι, ταΐζουμε τα παιδιά μας, περηφάνιες. Διακρίσεις και επιδιώξεις σάπιες, κι επιθυμιές κενές για μια φαινομενικά ανολοκλήρωτη ύπαρξη. Το σπλάχνο μας! Τον καρνάβαλό μας! Δε συμπληρώνεται το θάμα όμως, από γόνους ακάθαρτους. Και επιπροσθέτως, σε αυτήν την επιτυχή και τελεία μεταλαμπάδευση ατροφικών αξιών, θα συναινέσει και το σόγι μας το τράγιο. Θα επικροτήσει, καμαρώσει, την ολοκλήρωση ενός ακόμη δούλου που θα’ χει αφέντη ή, ενός ακόμη αφεντικού που θα’χει δουλικά και στοίβες τ’ άγια, τα καλά των δεσποτάδων.

Μα, και στις δύο περιπτώσεις, στερείται οράσεως ο Άνθρωπος. Κανιβαλίζει, καθώς καταγίνεται με τη σάρκα και απολύει το κουβέρνο του εαυτού του. Ενδυματολόγοι, περιουσιολόγοι, πρώτα και δεύτερα επιστημονικά πεδία της ύλης, διαμορφώνουν μια νέα γενιά μικροαστών με μεγαλοαστικό προσωπείο.

Μα αυτό επιθυμούμε; Να τελέψουμε ανικανοποίητοι, γιατί ανικανοποίητοι ζήσαμε; Δε νομίζω, ότι το προφανές, μας ικανοποιεί. Τα αυτονόητα πρέπει να αλλάξουν. Ο τρόπος, διότι ο τρόπος λείπει, για το επιθυμητό πρέπει να περνάει μέσ’ από διαδικασίες καθημερινής πνευματικής άσκησης, ενδοοικογενειακής παιδείας, ολιγάρκειας σε υλικά αποχτήματα, καλής σχετικά βιβλιογραφίας, αλληλεγγύης προς το συνάνθρωπο, υπεύθυνης στάσης έναντι της μικρής κοινωνίας όπου δραστηριοποιείται.

Έτσι, οι μικρές κοινότητες θ’ αλλάξουν, το έδαφος θα καταστεί γόνιμο, και η νέα πλούσια βλάστη θα μεταλλάξει εκ βαθέων την ευρύτερη κοινωνία που, θα παραδοθεί στις ρίζες της.

Αν επιτρέψουμε στα παιδιά μας, ν’ αναπτυχθούν ελεύθερα, δε θα τα μαγέψει η ύλη, μήτε θα στερηθούν αποδράσεων στον ανομοιογενή καμβά της ανθρωπότητας.

Κοινωνικός θάνατος

Γέρασα νέος. Έτσι, απότομα ζευγάρωσα με τη χλαλοή των αγρίων. Βαθμηδόν, απέκτησα κι αψίχολη όψη. Ένα κανάτι κουτσουλιές το πρόσωπό μου. Εντέλει, ένα γυμνάσιο κοινωνικού θανάτου.

Γαμώ το εξατάξιό σας, ποιμένες σιαλωδών εκπαιδευομένων. Μ’ εκείνα τ’ απόβλητα της ποδοσφαιροφιλίας, τις άχρηστες φυλλάδες των ατακτοποίητων φθόγγων και τις δεκάδες οθόνες του espresso.

Μ’ εκείνες τις μανάδες – προαγωγούς, υλιστριών κορασίδων. Την «εκδιδόμενη», δεν κάνει η βίζιτα. Ωστόσο, οι διαθέσεις εκπορνεύουν, δρομολογούν λούτρινους υιούς για κόρες – λεκάνες και τανάπαλιν.

Με αυτήν τη Δεξιά ασχετοσύνη ανούσιας λατρείας εθνικών πραγμάτων. Αντίβαρο, του εξευτελισμού μου.

© Δημήτρης Δικαίος

Τηλεόραση δίχως Όραση

Τα πόδια του Παυλάκη ήταν χαλασμένα. Παρακολουθούσε αρκετές ώρες τηλεόραση από ενός έτους ασταμάτητα. «Νενέ;» της φώναζε. «Άνοιξε, Νενέ!». Έτσι αποκαλούσε την τηλεόραση. Μια φτηνή και συγχρόνως αποτελεσματική μπέιμπι σίτερ, η οποία, βοήθησε τους γονείς ν’ απαλλαγούν απ’ αυτόν ώστε να μην υποχρεώνονται να σπαταλούν πολύτιμο χρόνο σε επικοινωνία μαζί του και διαπαιδαγώγηση. Για τη σύγχρονη εγωκεντρική κουλτούρα των ενηλίκων, οι βασικές υποχρεώσεις έναντι των παιδιών, θεωρούνται ξεβόλεμα, δουλεία.

Τα χρόνια περνούσαν και οι συναθροίσεις ή η οποιαδήποτε συναλλαγή, αν θέλετε, μεταξύ των μελών της οικογένειας, σταδιακά αραίωναν. Κάθε φορά που επέστρεφε απ’ το σχολείο, κλεινόταν στο ψηφιακό του βασίλειο. Ένιωθε αυτοκράτορας, σε αυτό.

Ήδη, σε ηλικία 9 ετών, ήταν ένα παχύσαρκο παιδί. Τα σνακ, το γρήγορο φαγητό, πλούσιο σε αλάτι και λιπαρά, κάρφωσαν το παιδί στην πολυθρόνα που υπήρχε στο υπνοδωμάτιο, με το τζόιστικ μιας παιχνιδομηχανής στο χέρι. Σταυρός και φυλακτό για την υπόλοιπη ζωή του, τα τηλεχειριστήρια και η διαρκώς αναμμένη οθόνη του θανάτου. 

Καθώς, τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του, κοινωνικοποιούνταν, συμμετείχαν ενεργά σε ομαδικά αθλήματα και δραστηριότητες, ο μικρός, σε ηλικία πλέον 14 ετών, γύμναζε τα χέρια του αυνανιζόμενος και κατόπιν επέστρεφε στο αγαπημένο του ζάπινγκ. Το παχύσαρκο παιδί με τα αδύναμα από την ακινησία, κάτω άκρα, είχε αρχίσει να σαπίζει. 

Όμως και τα μάτια του ήτανε χαλασμένα. Κηλίδες ωχρές σαν εκείνες τις παρατημένες ξεθυμασμένες μπίρες που βρίσκεις στις χαρτοπαικτικές λέσχες των κολασμένων, σαν τα νερά του Κόλπου της Βεγγάλης με τα 24 αποσυντεθειμένα πτώματα, ταχύπλοα να φορτσάρουν στο πλάνο του τηλελάγνου. Στους νεκρούς που ξεπέρασαν τους 91 στην Ουτόγια, το ένα σακουλάκι Doritos διαδεχόταν το άλλο, ενώ συνοδευόταν από πλούσια σάλτσα. Βούτηξε στο αίμα, άπειρα απογεύματα. 

Χρόνο με το χρόνο, οι τηλεώρες πλήθαιναν, ώσπου μια μέρα, σε ηλικία 17 ετών, ακινητοποίησε και την καρδιά του. Η όρασή του στέγνωσε. Τελευταίο πλάνο, οι ιδρωμένες πιέτες της κοιλιάς. Αποθήκευσε πολλά. Ευχαρίστησε τη γη, διαβαίνοντας τη χωμάτινη πύλη, χορτασμένος.

© Δημήτρης Δικαίος