Τ’ αυτιά σας στα πουλιά, οι τυχεροί!

Το νου σας στα πουλιά, οι τυχεροί. Οι ανασφάλιστοι της «τέχνης» που δε δεχθήκατε ξυλιές στα γόνατα και τις φτερούγες. Και βρίσκεσθε ακόμη σε κίνηση, καθώς ρέει, το αδυνάστευτο αίμα της ποίησης μη καθυστερώντας την κυοφορία της κοινωνίας. Που δε χειροκροτεί σκιές, μιλάει με το σύμπαν και τανάπαλιν, μιλά στο λίγο, και πολύ! Σ’ εσάς όλους λοιπόν, τους εργάτες ή χομπίστες˙ τους «ανόητους ή απομονωμένους ρομαντικούς» δια τ' άτεχνα τέκνα του τρισαθάνατου κοινωνικού αυτοματισμού, εύχομαι πρόσφυση πάνω στο μοναδικό έργο που κατανοείτε. Στο έργο σας. 

Η ποίηση είναι τραγούδι, μην το λησμονείτε. Ο μεταμοντέρνος καμβάς πάνω στον οποίο εργάζεσθε κάποιοι, δεν είναι άλαλος. Κι αν αυτό δεν εκτιμηθεί, ο ήχος παραμένει. 

Λοιπόν, εσείς οι τυχεροί, τ' αυτιά σας στα πουλιά!

πηγή: δίκτυο

Θέλει τρόπο!

Είμαστε γονείς και πάθια έχουμε σωρό. Άλλοτε πράοι συνετοί, κι άλλοτε χαριτόζοι διάβολοι, ταΐζουμε τα παιδιά μας, περηφάνιες. Διακρίσεις και επιδιώξεις σάπιες, κι επιθυμιές κενές για μια φαινομενικά ανολοκλήρωτη ύπαρξη. Το σπλάχνο μας! Τον καρνάβαλό μας! Δε συμπληρώνεται το θάμα όμως, από γόνους ακάθαρτους. Και επιπροσθέτως, σε αυτήν την επιτυχή και τελεία μεταλαμπάδευση ατροφικών αξιών, θα συναινέσει και το σόγι μας το τράγιο. Θα επικροτήσει, καμαρώσει, την ολοκλήρωση ενός ακόμη δούλου που θα’ χει αφέντη ή, ενός ακόμη αφεντικού που θα’χει δουλικά και στοίβες τ’ άγια, τα καλά των δεσποτάδων.

Μα, και στις δύο περιπτώσεις, στερείται οράσεως ο Άνθρωπος. Κανιβαλίζει, καθώς καταγίνεται με τη σάρκα και απολύει το κουβέρνο του εαυτού του. Ενδυματολόγοι, περιουσιολόγοι, πρώτα και δεύτερα επιστημονικά πεδία της ύλης, διαμορφώνουν μια νέα γενιά μικροαστών με μεγαλοαστικό προσωπείο.

Μα αυτό επιθυμούμε; Να τελέψουμε ανικανοποίητοι, γιατί ανικανοποίητοι ζήσαμε; Δε νομίζω, ότι το προφανές, μας ικανοποιεί. Τα αυτονόητα πρέπει να αλλάξουν. Ο τρόπος, διότι ο τρόπος λείπει, για το επιθυμητό πρέπει να περνάει μέσ’ από διαδικασίες καθημερινής πνευματικής άσκησης, ενδοοικογενειακής παιδείας, ολιγάρκειας σε υλικά αποχτήματα, καλής σχετικά βιβλιογραφίας, αλληλεγγύης προς το συνάνθρωπο, υπεύθυνης στάσης έναντι της μικρής κοινωνίας όπου δραστηριοποιείται.

Έτσι, οι μικρές κοινότητες θ’ αλλάξουν, το έδαφος θα καταστεί γόνιμο, και η νέα πλούσια βλάστη θα μεταλλάξει εκ βαθέων την ευρύτερη κοινωνία που, θα παραδοθεί στις ρίζες της.

Αν επιτρέψουμε στα παιδιά μας, ν’ αναπτυχθούν ελεύθερα, δε θα τα μαγέψει η ύλη, μήτε θα στερηθούν αποδράσεων στον ανομοιογενή καμβά της ανθρωπότητας.

Γράμμα σ' ένα φίλο.

Αδελφέ,

αναπολώ εκείνους τους όμορφους περιπάτους μας στην Καλλίπολη. Τις πολύωρες συζητήσεις. Τις σκοτωμένες ώρες μιας πρώιμης νεότητας που σιτιζόταν με γρήγορο φαγητό και «έπαιζε» ακούραστη στο λούνα παρκ του Φαλήρου. Σήμερα, αποχωρητήριο των ερυθρολεύκων.

Θυμάσαι στη μπαλαρίνα; Αρπάζαμε το στήθος της με βλέμμα ληστρικό και χορταίναμε. Πλέον τ’ αντικνήμια της σκέψης, είναι μολύβδινα. Σταθερά, μα ασήκωτα. Σηψαιμικά και λίγα για τέτοιες επιθέσεις.

Παλιόφιλε, κουράστηκα. Ακριβέστερα, με εξάντλησα. Μάλλον γέρασα νέος γιατί έζησα πολύ. Έτσι, παρηγορούμαι. Όμως πληρώ τις προϋποθέσεις για μια ζωή κατάκοιτη. Τούτη τη βλάστημη ώρα που σου γράφω, τη βλέπω να πλησιάζει.

Σε μια χώρα ασθενική, η συνέπεια στη δουλικότητα των παθητικών πολιτών, βασιλεύει. Δεν έχω το χρόνο να παραμείνω πεινασμένος, να με θρέψει η ειρήνη των αποθεμάτων, μέχρις ότου, συναντηθούμε πάλι και δώσουμε φτερά στη νεότητα που παραμελήσαμε. Συνεπώς, σε προδίδω. 

© Δημήτρης Δικαίος